Fight Club, David Fincher’ın 1999 yılında sinema dünyasına kazandırdığı,
kazandığı ödüllerle değil, felsefesiyle, yaşama dair sorguladıklarıyla,
kapitalizme başkaldırışıyla ve özellikle replikleri dikkat çekmiş, sinemalarda
gösteriminin üzerinden yıllar geçmesine rağmen hala kazındığı belleklerden
silinmemiş bir filmdir. Etrafta hala “first rule of the fight club is: You do
not talk about fight club second rule…” diye giden repliği ve türevlerini
tekrarlayan insanları da görmek de mümkündür. Filmin insanlara aslen Chuck
Palahniuk kitabı olan Fight Club’ın felsefesini benimsetebilmesinden, gişe
hasılatından anlayabileceğimiz tek şey başarılı bir film olduğu. Fight Club’ın
bizi ilgilendiren kısmı ise şu sıralar aynı isimle piyasaya çıkmış, aldığı ismi
sömüren dövüş oyunu. Fight Club, yapımcı Genuine Games’in ilk oyunu. Bu
arkadaşların daha önce de Knockout Kings ve Ratchet and Clank oyunlarında
emekleri geçmiş.
Dayak ve felsefe
Fight Club çok baştan savma yapılmış bir dövüş oyunu. Elde böyle bir isim
olmasına rağmen bu kadar basit bir oyun gerçekten şaşırtıcı. Bu konsept’den
katıksız bir dövüş oyunu yapılması da bence doğru değil. Bence aksiyon ve
dövüşün hatta adventure’ın bir arada bulunduğu bir oyun yakışırdı bu filme.
Gereksiz giriş fmv’sini izledikten sonra karşımıza çıkan ilk dikkat çekici
güzellik. Paper caddesinde yağmurlu bir akşamın cepheden görünüşünün üzerine
kurulmuş menü ve arka fonda çalan filmin soundtrackinde de yer alan “Corporate
World” parçası. Menüdeki seçeneklere bir göz attığımızda; member services bölümü
dikkat çekiyor. Burada dövüşçünüzü yaratabiliyor, daha sonra onu modifiye
edebiliyorsunuz. Ayrıca sakatlanan oyuncunuzu buradaki emergency room bölümünde
tedavi ettirebiliyorsunuz. Buradan çıkıp oyun modlarına girdiğimiz zaman Arcade,
versus, story, survival ve training modları karşılıyor bizi. Arcade modunda 14
Fight club üyesi arasından birini seçerek veya kendi yaptığınız dövüşçüyü
kullanarak karşınıza karışık olarak çıkacak fight club üyelerini
pataklıyorsunuz.
Bu üyeler arasında Allah’tan Tyler( Brad Pitt), Jack(edward Norton) da buluyor.
Onlarda olmasa bu oyuna freeware oyun muamelesi yapabilirdim. Tyler ve Jack var
ama tipten pek alakaları yok,çok dikkatli baktığınızda birazcık andırıyorlar. Bu
iki karakter dışında filmden; koca memeli Meat Loaf, filmdeki adıyla Bob,
Wolverine favorili İrvin ve Fight Club karargahının sahibine benzettiğim Lou
bulunuyor. Bunlar dışındaki karakterlerde filmden olabilir ama ben
çıkaramadım.Ayrıca açılmamış ta dört dövüşçü var ve bunlardan bir tanesi de Limp
Bizkit’in solisti Fred Durst. Unutmadan Arcade modunu bitirdiğiniz zaman
neredeyse her dövüş oyununda olduğu gibi oynadığınız dövüşçüye özel sonlar
çıkıyor ve gerçekten rezaletler. Bu kadar kötü animasyonları 3d oyunlar
yapılmaya başlandığından beri görmemiştim. Versus ve Survival modlarını
biliyorsunuz zaten. Story modunda da resimlerle tasvir edilmiş saçma bir konu
çerçevesinde sistemde hiçbir değişme olmadan dövüşüyoruz. Training modunda da
önünüzde hiçbir şey yapmadan duran adamcağızı dövüyoruz.
Kırıldı kolum, kanadım
Dövüş sisteminin Tekken’in en zayıfından bir kopyası olduğu söylenebilir. İki
tane elle, iki tane de ayakla normal vuruş bulunuyor. İki tuşa aynı andan
basıldığında karşıdaki adamı alıp özel hareket yapıyor. Bu özel hareketler karşı
tarafın can ibresi doluyken fırlatıp atma ve bel çıtlatma tarzında. Canın son
demlerinde ise kol, bacak, bel kırmaları başlıyor. Kırılmadan sonraki tekrarda
da kırılan kol’un sahibinin iskelet yapısı da görülüyor. Tabii bunları okuyunca
sizden “vay be?” vb kelimelerin çıktığını ta buradan duyabiliyorum fakat bunlar
sadece sökükleri kapatmak için yapılmış yamalar halbuki daha kalan onlarca sökük
var. Mesela sadece üç çeşit dövüşme stili olması (biliyorsunuz Tekken’de
herkesin farklı dövüşme stili var). Bu üç stil dövüşçülerin vücut tiplerine ve
yüzlerine orantılı olarak dağıtılmış. Bu stiller Martial arts, brawler,grappler
diye isimler almış. Martial arts kullananlar biraz kung fu tarzında daha estetik
dövüşüyor. Brawler kick box stilinde genelde yumruklarını kullanıyor.
Grappler’da şişko dövüşü. Kollar açık ve avuç içiyle vuruyor. Yani aslında
oyunda üç tane dövüşçü bulunuyor çünkü hepsi birbirinin tekrarı.
Grafik,ses vs
Dövüş anında gözümüzü etrafta dolandırdığımızda aslında çok kötü bir görüntüyle
karşılaşmıyoruz. Kolları dışında fazla sırıtmayan dövüşçüler, iyiye yakın mekan
modellemeleri, dövüşçülerinin vuruşlar esnasında göze hoş gelen hareketleri.
Gölgeler ve ışıklandırmaları da başarılı sayılabilir. Can ibresi de oldukça
sade, ki bu bence diğer dövüş oyunlarına göre başarılı olduğu tek yön. Ama
arkada saçma sapan duran taraftar olarak sayabileceğimiz kişileri de göz ardı
etmeyelim. Burada biraz olumlu konuşmam iyi grafiklere sahip olduğu anlamına
gelmesin sakın, sadece aldığı düşük puanın önemli bir yüzdesini sağlıyor.
Müziklerin çoğu Fight Club soundtrack’in den alınma, kalanlar ise Rich ragsdate
imzalı. Bunlar oyun içinde kullanılan müzikler, Options’taki playlist bölümüne
uğranıldığı zaman Korn,Queens of the stone age,Limp Bizkit vb grupların
şarkılarını bulabilmek mümkün.
Oyunda insan sesi çok az kullanılmış. Story modunda sadece bir anlatıcı var.
Fmvler de ise çok nadir insan sesi duyuluyor. Oyun içi seslendirmelerinde de ise
hiç dublaj kullanılmamış. Ara geçişlerde dövüşçüler sadece ağızlarını
oynatıyorlar. Efektlerde onlar kadar zayıf kalıyor. Kamera açılarında bir
problem yaşanmıyor, kontrollerde basit.
Arcade modunda oyunu bir kere bitirmek oyunun % 80’ini görmek anlamına geliyor.
Çünkü bütün modlar birbirinin aynı. Bu yüzden oyunu on dakika oynamakla yüz
dakika oynamak arasında, berbat sonları görmüş ve dört tane dövüşçüyü açmış
olmak dışında hiçbir fark yok. Mekânların bile başta hepsi açık. Ayrıca oyunun
çok kolay olması da çabası. Kısaca gereksiz bir oyunla karşı karşıyayız. Fight
Club ismini kullanan fakat isminin hakkını vermeyen. Fight Club delisi olsanız
bile bu oyunu almanıza gerek yok.
