Aslında hırsızlık ön planda olduğunda aklıma Thief gelir. İlk göz ağrım ve bu
temada beğendiğim en iyi yapımdı. Kendine ait fantastik bir dünyası ve Garrett
ile oldukça harika bir seriydi. Son oyunu, ilk ikisi kadar olmasa da yinede
birçok yapımdan daha kaliteliydi. Thief’i es geçersek, hırsızlık temalı birçok
oyunda geldi, geçti ve son olarak kucağımıza Th3 Plan(The Plan) düştü. Hem de ne
planlanmış olarak düştü. Keşke böyle olmaz olaydı, göz görmezdi, böylece bizde
onu bilmezdik.
Planlanmamış plan
Th3 Plan olarak yazılan yapımda, üç ayrı karakteri kontrol ediyoruz. Yapmamız
gereken ise bir yerden bir şey çalmak. Tabii ki bunu çaktırmadan ve adamlarımız
sayesinde yapıyoruz. Bir adet hatun kişisi ve iki erkekten oluşan, üç kişilik
takımımız var. Bu harika ekiple beraber, hırsız ve polisçilik oynuyoruz.
Takımdan bir kişi güvenliği oyalarken, bir diğeri ise arkasından sızıp onu
etkisiz hale getirebiliyor. Her karakterin ayrı bir özelliği var, mesela biri
kilitli kapıları açmada usta, diğeri ise yan kesicilikte aşmış durumda
bulunuyor. Bu yüzden herhangi bir bölümde, sürekli olarak üç karaktere de
ihtiyacımız oluyor. Oyunda otomatik olarak, ekipteki kişilerin ne yapacağını
size belli ediyor.
Bazı zamanlar ekran Fahrenheit’ı andırır biçimde üç parçaya ayrılıyor. İki parça
ekipten iki kişiyi gösterirken, diğer üçüncü ise size genel görüntüyü veriyor.
Ayrı ekranlardaki iki karakteri de yönetme imkanına sahipsiniz. Shift’e basılı
tuttuğunuz zaman, diğer karakter ile oynayabiliyorsunuz. Hem de bunu ayrılmış
görüntüde yer alan, ufak ekranda görebilirsiniz. The Plan’da, en ilgi çekici
durum ise ekip işinin olması. Mesela biri ile ev sahibini oyalarken, diğerleri
ile gidip arkadaki kasayı soyabilirsiniz. Zaten oyunda sürekli olarak,
karakterler otomatik değişecek ve hepsini ayrı ayrı gerekli yerlerde
kullanacaksınız.
Port işi bozar
Oyun tamamen PS2’den bilgisayara geçirilmiş ve bu yüzden grafik namına direk
olarak sırıtıyor. Köşeleme hatlara sahip karakterler, özellikle eğilip kalktığı
zaman, eklem kısımları resmen bir bıçak şekline giriyor. Zaten çevre ve diğer
kalanlar temize havale olmuş durumda. Grafiksel olarak sırıtan yapım, ses olarak
da geride kalmış. Oyun içi grafik motoru ile yapılan bazı sinematiklerde ses
varken, bazı yerlerde ise ses yok. Aynı durum oyun içinde de etkileşime
girdiğiniz zamanlarda aynı. Sadece konuşmaları yazı olarak görebiliyorsunuz.
Karakterlerin dudaklar hareket ediyor, ama dilsizler.
The Plan’da kapıyı aç, şuraya bak vs… diye ekranda menüler yer alıyor. Herhangi
bir aksiyona girdiğiniz zaman, bunlar kendilerini belli ediyor. Kontroller genel
olarak sorun çıkartmasa da, ateş etmeye kalktığınız zaman biraz kendilerini
kastırıyorlar. Yapay zeka tam bir muamma, geri zekalı desem gerçekten düşük
kalır, çünkü yok. Olmayan bir şey, sadece belirli birkaç hareket yapar o kadar.
Güya hırsız olmanıza karşın, bazı zamanlar güvenlik görevlileri veya polisler
ile çilingir sofrası kurabilirsiniz. Sizi diplerinde göremeyebilirler. Ateş
ettiğiniz zamanda saklanmıyorlar, mantar gibi ortada duruyorlar. Eğer oldu ya
yakalandınız, sizinde karakteriniz hiç bir şey yapmadan, ellerinizi yukarı
kaldırarak veya ölerek yapay zekaya teslim oluyor.
Programsız
Yürürken bir yere takılmak veya duvarla bir bütün olmak gibi ilginç bug’larda
işin tuzu biberi. Konu olarak da öyle ilgi çekici değil. Stephen Foster ve
Robert Taylor adında iki hırsız var ve bir ekipler. Ancak Foster arkadaşına
ihanet ediyor ve onu yakalatıyor. Kendisi de kaçıp bir güzel kurtuluyor. Taylor
beş sene hapiste kalıyor, sonra kendisine bir iş teklifi geliyor. Hapisten
kaçıyor; intikam, intikam, macera, aksiyon vs… öğeleri karışıyor. Kısaca klişe
bir konu. PS2 çevriminin tüm eksiklikleri, göze çarpan The Plan kötü bir yapım.
Belki ekip olarak birkaç eşya çalmak, biri ile oyalarken diğeri ile işi bitirmek
gibi eğlenceli kısımlar var. Bir de Max Payne’i hatırlatan ara sinematikleri hoş
yapılmış. Fakat oyunun geneli boş olmuş.
