Eskiden atari salonları vardı, hâlâ var ama eskisi kadar yaygın değiller.
İşte o salonlarda (kesinlikle olması gereken) bazı klasikler olurdu. Pang,
Mortal Kombat, herhangi bir uçak oyunu ve tabi ki Street Fighter.
Daha dün gibi hatırlıyorum o günleri. “Hadouken” e “aduuket” dediğimiz, bütün
paralarımızı jetonlara verdiğimiz günlerdi. Herkes Street Fighter’ın başında
beklerdi oynamak için. Bütün millet onu oynamak isterdi ve sıra olurdu doğal
olarak. Nedense ben Street Fighter’ı sevmezdim o zamanlar. Bunların nedenleri
vardı tabi ki, ilki Mortal Kombat hastası olmam, ikincisi de Street Fighter’ın
bana zor gelmesi.
Evet, gerçekten çok zordu Street Fighter. Herkes Ken ve Ryu ile oynardı zaten.
Arada bir Guile’lı alırlarsa Halley görmüş kadar sevinirdiniz(!)
Neticede Street Fighter çok sevilen bir oyundu. Bu nedenle büyük bir seri
oluverdi. Capcom çok iyi pazar payı aldı bu sayede. Belki 3B olarak pek bir şey
yapamadı ama SF nin sihri de sade grafiklerde yatıyor.
Street Fighter ve serisi tutunca Capcom, bir çok konsola ve PC ye yöneldi doğal
olarak. Play Station’da, Game Boy’larda, SNES’lerde, neredeyse her makinede
görür olduk en az bir versiyonunu. Hâl böyle olunca GBA ya da oyun yapmak
gerekir diye düşünmüş Capcom. İyi mi olmuş, gelin hep birlikte bakalım sevgili
okurlar.
SF bizi Capcom ve Ubisoft’un sade bir şekilde hazırlanmış amblemleri ile
karşılıyor. Ardından kesik kesik oluşturulmuş bir oyun animasyonu giriyor. Kare
kare ve mini efektlerle Ken, Ryu ve Chun Li’yi görüyoruz bu animasyonda.
Arkadaki müzik fena değil.
Karşımıza klasik “Press Start” yazısı çıkıyor yanıp sönen bir şekilde, fakat
tuşa bastığımızda atari salonlarındaki gibi direk karakter seçme ekranına değil,
mod menüsüne (MODE MENU) gidiyoruz.
Bu ekran çok sade hazırlanmış, beş adet büyük buton bulunuyor. Bunlar; “Arcade”
(burada 16 karakterden birini seçerek klasik dövüşlere başlıyoruz, oyunu
bitirdiğimizde karakterin bu versiyonla ilgili hikâyesini izliyoruz, resim ve
yazılardan ibaret bunlar tahmin edebileceğiniz gibi), “Training” (burada ise
kendi karakterimizi ve rakip karakteri seçerek antrenman yapıyoruz, rakip hiç
bir şey yapmıyor ve yenilmiyor ayrıca, sadece dövüyoruz), “Option” (bu bölümde
oyunun zorluk seviyesini, dövüşlerin kaç raund olacağını, bir raundun kaç saniye
süreceğini, darbelerin ne kadar fazla enerji götüreceğini, oyunun “Arcade”
tarzda mı yoksa “Extra” tarzda mı oynanacağını ve konrolleri ayarlayabiliyoruz),
“V.S.” (versus modda ise, game boy bağlantı kablosu ile iki GBA yı birbirine
bağlayabiliyor ve arkadaşlarımızla karşılıklı dövüşler yapabiliyoruz) ve
“Survival” (burada araba, kutu vb. parçalayabiliyor ve hep daha kısa sürede
bitirmeye çalışıyoruz, burada oyun içinde çıkanlardan farklı olarak geri sayım
yok, ileri sayım var, yani rekor yapmaya çalışıyoruz).
Kontroller klasik SF kontrolleri ve alışması çok kolay. İki yumruk ve iki tekme
tuşu var. Bunlar yön tuşları yardımıyla değişik hareketler sağlıyorlar bizlere.
Özel hareketler (hadouken vb.) in tuş kombinasyonları ise klasik biçimde
ayarlanmış. SF hayranları hiç yabancılık çekmeyecekler. Ayrıca “Special Bar”
dolduğunda yaptığınız hadouken ve aparkatlarınız bir kereye mahsus daha etkili
ve değişik oluyor. Örneğin, “Special Bar” dolduğunda attığınız bir hadouken,
arka arkaya 3-4 hit yapıyor ve çok fazla hasar veriyor.
Grafiklere gelince GBA ya göre iyi, çok müthiş grafikleri yok ama kötü de
değiller. Müzikler ve sesler de öyle, klasik SF ses ve müzikleri zaten.
Genel olarak baktığımızda “SSF T2 R” alınabilecek bir oyun. Hele hele GBA sahibi
SF hayranlarının kesinlikle alması gereken bir oyun. Normal oyuncular da
aldıklarında pişman olmayacaklardır.
